Kiedy najemca opuszcza mieszkanie, można się spodziewać, że zabierze ze sobą wszystkie swoje rzeczy. Co jednak zrobić, gdy pozostawione przedmioty stają się problemem? Ważne jest, aby działać zgodnie z prawem i umową najmu. Właściciel powinien najpierw skontaktować się z byłym lokatorem, a w razie braku odpowiedzi, rozważyć przechowanie rzeczy przez określony czas lub skonsultować się z prawnikiem w celu ustalenia dalszych kroków.
Co zrobić, gdy najemca zostawi rzeczy w mieszkaniu po wyprowadzce?
Gdy najemca zostawi rzeczy w mieszkaniu po wyprowadzce, właściciel powinien najpierw sporządzić szczegółowy spis pozostawionych przedmiotów wraz z dokumentacją fotograficzną. Konieczne jest zabezpieczenie mienia przed uszkodzeniem lub utratą, ale nie wolno od razu nim dysponować – rzeczy wciąż należą do najemcy. Zgodnie z art. 180 kodeksu cywilnego, opuszczenie rzeczy przez najemcę nie zawsze oznacza ich porzucenie w świetle prawa, dlatego należy spróbować skontaktować się z byłym lokatorem i umożliwić mu odbiór rzeczy.
Jeśli najemca nie odbiera rzeczy lub unika kontaktu, właściciel ma obowiązek bezpiecznie je przechowywać przez rozsądny czas, a następnie, zgodnie z art. 670 k.c., może obciążyć byłego najemcę kosztami przechowania. Dopiero po upływie odpowiedniego okresu i udokumentowaniu starań o kontakt, właściciel może zdecydować się na utylizację, przekazanie lub sprzedaż przedmiotów zgodnie z wymogami prawa. Pominięcie tych kroków może skutkować roszczeniami najemcy o odszkodowanie za utracone mienie.
Najemca formalnie porzuca rzeczy w mieszkaniu, gdy wyprowadza się i nie podejmuje wyraźnych działań w celu ich odbioru, mimo upływu rozsądnego terminu wskazanego przez właściciela. Brak kontaktu lub odpowiedzi na wezwania do odbioru oraz pozostawienie rzeczy mimo upływu umówionego okresu lub wypowiedzenia umowy najmu są kluczowymi kryteriami. Przesłankami uznania rzeczy za porzucone są także: porzucenie rzeczy bez uzasadnionej przyczyny, brak śladów użytkowania oraz brak wyraźnej chęci ich odzyskania przez najemcę.
Sąd Najwyższy (wyrok z 12.06.2002 r., sygn. akt V CKN 1031/00) wskazuje, że za porzucone uznaje się rzeczy, których właściciel się wyzbył, nie zamierza po nie wracać i zrzekł się prawa własności. W praktyce często stosuje się wysłanie pisma lub maila z ostatecznym wezwaniem do odbioru z określeniem terminu. Jeśli najemca nie reaguje, a rzeczy nie są zabezpieczone w żaden sposób (np. zamknięte w wynajętym przez niego pomieszczeniu), można domniemywać porzucenie.
Wyjątkiem są sytuacje, gdy rzeczy mają dużą wartość lub charakter osobisty – tu należy dochować większej ostrożności, a okres oczekiwania może być dłuższy, by uniknąć roszczeń o bezprawne zniszczenie lub przywłaszczenie. Ocena porzucenia powinna zawsze uwzględniać okoliczności konkretnej sprawy, w tym treść korespondencji z najemcą oraz wcześniejsze ustalenia dotyczące przekazania lokalu.
Jak prawidłowo udokumentować pozostawione rzeczy najemcy?
Dokumentowanie pozostawionych rzeczy najemcy powinno zacząć się od sporządzenia szczegółowego protokołu, który zawiera dokładny opis przedmiotów, ich stan, ilość oraz miejsce znalezienia w mieszkaniu. Dołączenie zdjęć przedstawiających każde z pozostawionych rzeczy z różnych perspektyw pomoże uniknąć późniejszych sporów co do zakresu mienia. Protokół powinien być opatrzony datą, podpisem właściciela oraz – jeśli to możliwe – świadków.
Dla przejrzystości procesu, zaleca się przechowywanie całości dokumentacji w formie papierowej oraz cyfrowej. Na potrzeby ewentualnych postępowań sądowych lub sporów z najemcą, świetnie jest nie usuwać żadnych oryginalnych materiałów ani modyfikować treści protokołu. W praktyce wielu właścicieli wykonuje nagranie wideo podczas wejścia do mieszkania i inwentaryzacji – ten materiał stanowi ważny dowód w przypadku konieczności rozstrzygania roszczeń.
Aby dokumentacja mogła być uznana za rzetelną, musi uwzględniać szczegóły techniczne każdego cenniejszego przedmiotu, np. numer seryjny, model RTV, opis uszkodzeń mebla, czy markę sprzętu AGD. Takie dane nie pozostawiają pola do wątpliwości i chronią interesy właściciela w razie żądań zwrotu przez najemcę. Kopię protokołu oraz zdjęć należy zabezpieczyć do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy z najemcą.
Właściciel mieszkania musi odpowiednio zabezpieczyć przedmioty pozostawione przez byłego najemcę. Przepisy Kodeksu cywilnego, szczególnie art. 180 oraz art. 187, nakładają na właściciela rolę przechowawcy rzeczy opuszczonych nieumyślnie lub bez zgody wynajmującego. W praktyce oznacza to konieczność zapewnienia rzeczom warunków chroniących przed uszkodzeniem, nawet jeśli nie mają one dużej wartości majątkowej – wyjątek stanowią przedmioty ewidentnie śmieciowe lub zagrażające zdrowiu.
Konieczne jest także powiadomienie byłego najemcy o pozostawionych rzeczach oraz wyznaczenie terminu do ich odbioru. Informację należy przekazać w sposób umożliwiający potwierdzenie doręczenia (np. list polecony, e-mail ze zwrotnym potwierdzeniem lub wiadomość SMS). Po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu, właściciel może podjąć dalsze prawne kroki, ale do tego momentu ponosi odpowiedzialność za przechowanie mienia, nawet jeśli generuje to dla niego koszty.
Istotne jest dokumentowanie przechowywania poprzez sporządzanie szczegółowego spisu oraz wykonywanie zdjęć rzeczy. Zabezpiecza to właściciela w przypadku potencjalnych roszczeń byłego najemcy o zniszczenie lub zaginięcie mienia. Brak zachowania należytej staranności w przechowywaniu może skutkować odpowiedzialnością odszkodowawczą wobec byłego lokatora.
Kiedy można uznać, że najemca porzucił swoje rzeczy?
Najemcę można uznać za osobę, która porzuciła swoje rzeczy, jeśli po zakończeniu umowy najmu oraz jego wyprowadzce pozostawione mienie nie jest przez niego odbierane, pomimo wyraźnego poinformowania o konieczności zabrania rzeczy. Kluczowym kryterium jest brak reakcji najemcy na wezwanie do odbioru pozostawionych przedmiotów — jeżeli w określonym terminie (najczęściej od 7 do 14 dni od wezwania, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem i praktyką) rzeczy nie zostają odebrane, istnieją podstawy do uznania ich za porzucone.
Nieistotne są intencje najemcy, a liczy się faktyczna rezygnacja z posiadania rzeczy, co wynika z art. 180 Kodeksu cywilnego (opuszczenie rzeczy z zamiarem wyzbycia się własności). Porzucenie można też stwierdzić, gdy pozostawione przedmioty są ewidentnie bezwartościowe lub wskazują na brak zainteresowania (np. uszkodzone meble, stare ubrania). W przypadku rzeczy osobistych lub cennych przedmiotów, należy zachować szczególną ostrożność i potwierdzić, że najemca został skutecznie powiadomiony i miał realną możliwość odbioru.
Jeżeli po upływie ustawowego lub umówionego terminu oraz po podjęciu prób kontaktu, najemca nie zgłasza się po swoje mienie ani nie wyraża woli jego odbioru, właściciel może – z dużym prawdopodobieństwem – przyjąć, że doszło do porzucenia rzeczy. W sytuacjach spornych duże znaczenie ma dokumentacja sposobu powiadomienia oraz treści wezwania, co bywa rozstrzygane przez sądy na korzyść strony, która udowodniła wyczerpanie procedury informacyjnej.
Najemca porzuca rzeczy, gdy wyraźnie zrzeknie się własności lub porzuci lokal bez zamiaru ich zabrania – nie wystarczy samo opuszczenie mieszkania. O porzuceniu świadczy brak reakcji na wezwania do odbioru, deklaracje słowne bądź pisemne o rezygnacji z rzeczy, pozostawienie przedmiotów bez wartości osobistej bądź użytkowej, a także działania sugerujące celowe pozostawienie (np. porzucenie odzieży, dokumentów, sprzętów codziennego użytku bez ewentualnego odbioru).
Okoliczności uznania rzeczy za porzucone różnią się w zależności od rodzaju mienia – rzeczy codziennego użytku, wartościowe, dokumenty czy zwierzęta będą traktowane inaczej, a domniemanie porzucenia wymaga starannego udokumentowania sytuacji. Przepisy prawa cywilnego (art. 180 k.c.) wskazują, że właściciel może uznać rzecz za porzuconą, jeśli nie budzi wątpliwości brak zainteresowania nią przez poprzedniego właściciela i brak jest kontaktu przez minimum 6 miesięcy od wezwania (choć praktyka nie zawsze wymaga sztywnego okresu).
Nie każda zwłoka lub pozostawienie rzeczy po wyprowadzce oznacza porzucenie – obowiązek udowodnienia, że dana osoba świadomie nie zamierza wracać po swoje rzeczy, spoczywa na właścicielu mieszkania. Dopiero po wykorzystaniu wszystkich możliwości poinformowania najemcy i braku reakcji można mówić o domniemaniu porzucenia mienia.
Jakie obowiązki ma właściciel mieszkania wobec pozostawionego mienia?
Właściciel mieszkania, jeśli najemca pozostawił swoje mienie, ma obowiązek odpowiednio je zabezpieczyć, aby uniknąć zniszczenia, uszkodzenia lub utraty. Powinien również dokładnie poinformować najemcę o zostawionych przedmiotach i wyznaczyć termin ich odbioru, korzystając z dostępnych środków komunikacji, takich jak e-mail, telefon czy list polecony.
Właściciel nie może swobodnie dysponować pozostawionymi rzeczami, nawet gdy umowa najmu jest już rozwiązana. Musi zapewnić przechowanie tych rzeczy w stanie nienaruszonym do czasu wyjaśnienia sytuacji, chyba że istnieją wyraźne oznaki, że mienie zostało porzucone przez najemcę. Dodatkowo przepisy wymagają od właściciela sporządzenia dokumentacji związanej z pozostawionymi rzeczami, co może obejmować przygotowanie szczegółowego protokołu, wykonanie zdjęć i wskazanie miejsca przechowywania.
Jeśli mienie ma wysoką wartość lub jest go dużo, właściciel powinien również zadbać o jego ochronę przed kradzieżą, zalaniem czy innymi uszkodzeniami. Niespełnienie tych obowiązków może pociągnąć za sobą odpowiedzialność cywilną wobec najemcy, jeżeli doszłoby do uszkodzenia lub utraty mienia z powodu zaniedbań właściciela.
Aby bezpiecznie pozbyć się rzeczy pozostawionych przez najemcę, w pierwszej kolejności należy upewnić się, że minął ustawowy czas przechowywania tych przedmiotów, jaki wynika z art. 180 kodeksu cywilnego oraz ewentualnie przepisów szczególnych dotyczących rzeczy znalezionych. Pozbycie się majątku można przeprowadzić dopiero po pisemnym wezwaniu najemcy do odbioru rzeczy i upływie wyznaczonego w wezwaniu terminu, który powinien być realny i stosowny do wartości oraz rodzaju przedmiotów.
W przypadku braku reakcji najemcy i wyraźnego porzucenia rzeczy można rozważyć ich utylizację, przekazanie na cele charytatywne lub sprzedaż (najczęściej poprzez licytację komorniczą w przypadku rzeczy przechowywanych przez dłuższy czas i większej wartości). Właściciel powinien dokładnie udokumentować proces usuwania rzeczy: sporządzić protokół zniszczenia lub przekazania, przechować wszelkie dowody (np. zdjęcia, potwierdzenia odbioru przez osoby trzecie). W praktyce, dla ochrony przed ewentualnymi roszczeniami, rekomenduje się współpracę z komornikiem lub notariuszem podczas podejmowania decyzji o utylizacji rzeczy znacznej wartości.
Należy pamiętać, że za niesłuszne usunięcie rzeczy, w tym także pozbycie się ich przed upływem wymaganego terminu, właściciel może ponieść odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawie art. 415 kodeksu cywilnego. Praktyka sądowa podkreśla, że obowiązek właściciela względem rzeczy najemcy kończy się nie w momencie pozostawienia ich w lokalu, lecz wyłącznie po przeprowadzeniu całej procedury przewidzianej prawem.
Co mówi prawo o przechowywaniu i utylizacji rzeczy po najemcy?
Prawo nie reguluje wprost, jak długo właściciel musi przechowywać rzeczy pozostawione przez byłego najemcę, ale zgodnie z art. 180 Kodeksu cywilnego rzeczy te nie tracą własności przez sam fakt porzucenia ich w lokalu – domniemywa się, że najemca dalej jest ich właścicielem. Właściciel ma więc obowiązek przechowywania przedmiotów i powinien umożliwić byłemu najemcy ich odbiór, zachowując przy tym należytą staranność, do czasu aż będzie mógł uznać rzeczy za porzucone lub przejść do ich likwidacji, co najczęściej następuje po ściśle udokumentowanej próbie kontaktu i upływie adekwatnego czasu (najczęściej przyjmuje się 30 dni, choć nie jest to ustawowo wskazane).
W sytuacji, gdy rzeczy są dla najemcy bez wartości, mogą być uznane za porzucone w świetle art. 180 Kodeksu cywilnego, a właściciel może je zutylizować lub zagospodarować na własny użytek. Gdy przedmioty mają wartość, właściciel powinien je przechowywać i wysłać do najemcy wezwanie do odbioru, najlepiej listem poleconym z potwierdzeniem odbioru – dopiero brak reakcji po upływie wyznaczonego terminu może stanowić podstawę do utylizacji. Utylizacja nie powinna obejmować rzeczy o oczywistej wartości finansowej lub sentymentalnej, jak dokumenty, elektronika czy biżuteria, bez wyraźnej zgody najemcy lub orzeczenia sądu, gdyż może to skutkować żądaniem odszkodowania.
W przypadku pozostawionych rzeczy szczególnego rodzaju (np. dokumentów, kluczy, dziecięcych akcesoriów), właściciel musi zachować ostrożność i w razie wątpliwości zabezpieczyć przedmioty i skonsultować się z prawnikiem. Bezpodstawna utylizacja rzeczy może zostać uznana za naruszenie praw majątkowych najemcy i rodzić odpowiedzialność odszkodowawczą.
Prawo określa zasady postępowania z rzeczami pozostawionymi przez najemcę po zakończeniu umowy najmu głównie poprzez przepisy Kodeksu cywilnego oraz, w przypadku najmu okazjonalnego, przez dodatkowe zapisy w umowie. Kodeks cywilny (art. 180) przewiduje instytucję tzw. rzeczy znalezionych oraz obowiązek należytego przechowywania rzeczy cudzych, jednak nie określa precyzyjnie terminu ani szczegółowej procedury dla sytuacji związanej z wynajmem nieruchomości. W praktyce przyjmuje się, że właściciel nie może samodzielnie zbyć ani zutylizować pozostawionego mienia bez wcześniejszego podjęcia prób kontaktu z najemcą i umożliwienia mu odbioru rzeczy.
Gdy najemca nie odbiera przedmiotów, właściciel powinien je zabezpieczyć i przechowywać przez rozsądny, zwyczajowo przyjęty czas (zazwyczaj 3 do 6 miesięcy), informując byłego najemcę o możliwości odbioru oraz o potencjalnej utylizacji po upływie tego okresu. Utylizacja rzeczy może być przeprowadzona po udokumentowaniu próby kontaktu i upływie wskazanego w wezwaniu terminu, jednak dla uniknięcia sporu właściciel powinien posiadać dowód zgłoszenia porzuconych rzeczy odpowiednim organom (np. policji lub urzędowi gminy), szczególnie jeśli rzeczy mają wartość lub charakter wymagający specjalnej utylizacji (np. elektronika, dokumenty osobiste).
W przypadku rzeczy oczywiście bezwartościowych (śmieci, uszkodzony sprzęt), prawo nie nakłada obowiązku ich przechowywania, lecz mimo to rekomenduje się ich sfotografowanie i spisanie protokołu usunięcia. Właściwe udokumentowanie działań pozwala ograniczyć ryzyko roszczeń ze strony byłego najemcy i stanowi dowód w ewentualnych postępowaniach. W razie rzeczy znacznej wartości, właściciel może być zobowiązany do złożenia ich na przechowanie do depozytu sądowego.
Jak skontaktować się z najemcą w sprawie pozostawionych przedmiotów?
Najemcę trzeba jak najszybciej poinformować o znalezionych rzeczach, korzystając ze wszystkich dostępnych form kontaktu wymienionych w umowie najmu: e-maila, telefonu oraz adresu korespondencyjnego. Ważne jest, aby udokumentować kontakt – należy zachować potwierdzenie wysłania wiadomości oraz kopię korespondencji, na przykład e-maila ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru lub SMS-a z potwierdzeniem dostarczenia.
Zgodnie z art. 6 k.c. to właściciel musi udowodnić, że poinformował najemcę o pozostawionych przedmiotach i umożliwił ich odbiór. W związku z tym najlepiej wysłać pisemne powiadomienie listem poleconym z potwierdzeniem odbioru na adres najemcy wskazany w umowie. Jeśli najemca nie odpowiada na kontakt telefoniczny czy mailowy, trzeba podjąć próbę kontaktu pisemnego, wyznaczając termin i miejsce, gdzie możliwy będzie odbiór rzeczy.
W korespondencji należy dokładnie określić listę pozostawionych rzeczy, miejsce ich przechowywania oraz ostateczny termin odbioru, zgodny z umownymi lub ustawowymi wymaganiami. Dodatkowo, powinno się poinformować najemcę o możliwych kosztach związanych z przechowaniem oraz konsekwencjach nieodebrania rzeczy w wyznaczonym terminie, przywołując odpowiednie przepisy prawa lub postanowienia umowy najmu.
Dokładne udokumentowanie pozostawionych przez najemcę rzeczy jest istotne dla zabezpieczenia interesów właściciela mieszkania oraz podjęcia ewentualnych działań prawnych. Zaleca się przygotowanie szczegółowego protokołu, który opisze wszystkie przedmioty, ich stan i lokalizację w mieszkaniu, a także wykonanie dokumentacji fotograficznej lub wideo. Ważne jest również odnotowanie daty znalezienia rzeczy oraz obecności świadków w trakcie sporządzania dokumentacji, takich jak administrator budynku, pracownik firmy sprzątającej czy osoba trzecia, której ufa właściciel.
Oryginały protokołu oraz zdjęcia powinny być przechowywane w bezpiecznym miejscu, natomiast kopie dokumentacji warto przesłać najemcy – drogą listowną poleconą z potwierdzeniem odbioru lub e-mailem, jeśli taka forma komunikacji była wcześniej uzgodniona. Do dokumentacji należy dołączyć oświadczenie o pozostawieniu rzeczy z prośbą o ich odbiór w określonym terminie. W sytuacji postępowania sądowego lub roszczeń ze strony najemcy, tak przygotowana dokumentacja będzie kluczowym dowodem w ochronie właściciela przed oskarżeniami o nieuprawnione postępowanie z cudzym mieniem.
Czy właściciel może obciążyć najemcę kosztami przechowania lub usunięcia rzeczy?
Właściciel posiada prawo do domagania się od najemcy zwrotu kosztów związanych z przechowaniem lub usunięciem rzeczy pozostawionych po zakończeniu najmu, pod warunkiem, że poniósł te wydatki bez własnej winy. Zgodnie z art. 746 § 2 Kodeksu cywilnego, wynajmujący ma możliwość żądać od najemcy zwrotu kosztów przechowania rzeczy oraz odszkodowania za szkody powstałe z powodu nieodebrania rzeczy w terminie. Kluczowe jest udokumentowanie poniesionych wydatków, np. poprzez faktury za wynajem magazynu czy wywóz przedmiotów.
Wysokość kosztów, które właściciel może przenieść na najemcę, powinna odpowiadać faktycznym i uzasadnionym wydatkom. Niedozwolone jest samodzielne ustalanie nadmiernie zawyżonych stawek za przechowywanie lub usuwanie rzeczy – kwoty muszą być poparte dowodami, a potencjalny spór rozstrzygnie sąd na podstawie dostarczonych dokumentów.
Koszty usunięcia rzeczy mogą obejmować transport, wynajem magazynu, opłaty za utylizację oraz ewentualny nakład pracy przy ich zabezpieczeniu. Nie można jednak obciążyć najemcy kosztami wynikającymi z niefrasobliwości właściciela, np. celowego przechowywania rzeczy w celu naliczania dodatkowych opłat. Istotne jest także pamiętanie, że odpowiedzialność finansowa najemcy aktualizuje się dopiero, gdy właściciel właściwie wezwie go do odebrania mienia w określonym terminie, a najemca tego nie dokona.
Pozostawione przez najemcę rzeczy można usunąć wyłącznie zgodnie z przepisami, by nie narazić się na zarzut bezprawnego zniszczenia lub dysponowania cudzym mieniem. W pierwszej kolejności właściciel powinien uzyskać udokumentowaną pewność, że były najemca zrzekł się rzeczy lub miał możliwość je odebrać i został o tym skutecznie powiadomiony. Przed podjęciem jakichkolwiek czynności warto sporządzić szczegółowy protokół oraz dokumentację fotograficzną pozostawionych przedmiotów.
Jeśli najemca nie odbiera rzeczy lub nie reaguje na wezwania, właściciel ma prawo rozpocząć procedurę ich usunięcia albo przekazania na przechowanie, powołując się na art. 180 kodeksu cywilnego (porzucenie rzeczy) lub art. 670 kodeksu cywilnego (wynajmujący jako przechowawca rzeczy najemcy). W praktyce bezpieczną ścieżką jest przechowanie rzeczy przez minimum miesiąc od powiadomienia najemcy i wysłanie pisemnego wezwania – jeśli najemca milczy, właściciel może rozważyć zutylizowanie rzeczy bez wartości lub przekazanie ich do depozytu sądowego. Koszty takich działań mogą być następnie dochodzone od najemcy na drodze sądowej, jeśli zostaną należycie udokumentowane.
Do bezpiecznego pozbycia się rzeczy nieodebranych przez najemcę rekomenduje się przeprowadzenie czynności w obecności świadka lub komornika, zwłaszcza jeśli wśród mienia są przedmioty wartościowe. Rzeczy bez wartości, ewidentnie zniszczone lub uznane za śmieci mogą być zutylizowane na koszt najemcy po upływie wyznaczonego terminu. W przypadku rzeczy wartościowych lub o nieustalonej wartości zaleca się przekazanie ich do depozytu sądowego lub przechowania w firmie zewnętrznej, by uniknąć potencjalnych roszczeń byłego najemcy w przyszłości.
Jak bezpiecznie pozbyć się rzeczy pozostawionych przez najemcę?
Bezpieczne pozbycie się rzeczy pozostawionych przez najemcę wymaga zachowania szczegółowej dokumentacji procesu oraz respektowania przepisów dotyczących ochrony mienia. Najpierw należy poinformować byłego najemcę o zamiarze usunięcia rzeczy, przekazując mu wezwanie do ich odbioru poleconą przesyłką lub e-mailem, z zachowaniem potwierdzenia nadania. Zazwyczaj konieczne jest wyznaczenie terminu, najczęściej 30 dni, na ich zabranie.
Po upływie wyznaczonego terminu, jeśli najemca nie odebrał pozostawionych rzeczy i nie zgłosił roszczeń, właściciel może przejść do ich usunięcia lub utylizacji, jednak powinien działać w granicach prawa cywilnego oraz lokalnych przepisów o gospodarowaniu odpadami. Niedozwolone jest natychmiastowe wyrzucenie mienia o wartości – istnieje ryzyko roszczeń odszkodowawczych. W przypadku rzeczy wartościowych (np. sprzęt RTV, kosztowności) należy przekazać je do depozytu sądowego lub przechować w sposób zabezpieczający przed zniszczeniem do wyjaśnienia sytuacji.
W przypadku rzeczy, które nie przedstawiają większej wartości i są ewidentnie śmieciami – właściciel może je zutylizować zgodnie z zasadami segregacji i regulaminem wspólnoty. Ważne, aby cały proces był udokumentowany zdjęciami i spisem przedmiotów, aby móc wykazać przed sądem lub policją, że działał w dobrej wierze i zgodnie z przepisami. Pozbywanie się mienia odbywa się zawsze na koszt i ryzyko najemcy, jeżeli został on odpowiednio powiadomiony, co może mieć znaczenie przy rozliczeniach kaucji.
